Surfen en het Lab

Hee, daar ben ik weer. Met alweer een nieuwe blog van alweer een nieuwe week. Het gaat hier echter erg snel en het zit er al weer bijna op. Maar dat wil niet zeggen dat ik hier al stop. Ik wens jullie dan ook veel leesplezier.

23 juni: Weekendje Accra

Het is weer eens weekend, dus tijd voor een uitstapje. Dit keer gingen we naar Accra, zodat we de moeder van Sophie op konden halen. We gaan morgen dan ook surfen met z’n alle. Ik hoop dat ik het een beetje ga kunnen. Voordat het zo ver is moesten we nog gaan reizen. Dus rond 8 uur gingen we alle spullen op weg.

Het ging best wel vlot en we zijn in Accra eerst naar de Accra mall gegaan. Daar hebben we even wat dingen in de supermarkt gekocht en daarna naar het hotel gegaan. Even onze spullen afgezet en omgekleed. Waarna we weer terug zijn gegaan naar Accra mall. Hier hebben we even geshopt en daarna lekker gegeten. Tanne en ik zijn daarna terug gegaan naar het hotel en Laura en Sophie zijn naar het vliegveld gegaan.

Bij het hotel hebben we gewacht tot Sophie, Laura en Sophie’s moeder ook bij het hotel waren.

Daar hebben we nog wat gedronken en om 00.00 gezongen voor Sophie wat ze was jarig.

Na dat alles zijn we allemaal gaan slapen, want iedereen was super moe.

24 juni: Surfen

Ik was zoals gewoonlijk weer eens vroeg wakker. Deze keer was het minder leuk, want we konden vanaf half 9 ontbijten. Ik ben dus nog even gaan lezen en op mijn telefoon gaan kijken tot de rest ook wakker was. Tegen die tijd was het wel half 9 en konden we gaan eten.

Na het eten zijn we richting Kokrobite gegaan. Daar kun je namelijk surfen. Het was alleen niet echt heel mooi weer, maar dat maakte ons niks uit.

Voor het surfen kregen we eerst een beetje les en deden het stap voor stap. Zo begonnen we eerst met een opwarming, waarna de man het een het andere uitlegde. Daarna op het zand proberen en dan de zee in. In het begin mocht je nog niet proberen te staan, je moest vooral op je buik op je bord naar de kust zien te komen. Dit lukte mij erg goed.

Nadat iedereen het een paar keer gedaan had gingen we verder. Weer eerst op het strand oefenen en daarna de zee in. Dit keer mochten we wel gaan staan. Na een paar keer eraf vallen was het bij mij al gelukt. Ik was helemaal blij en wilde steeds langer proberen te staan.

Uiteindelijk heb ik een paar keer helemaal tot aan het strand kunnen blijven staan.

Het was echter wel heel vermoeiend en na iets meer dan een uur zijn we dan ook gestopt, ook al hadden we nog wat tijd over.

Nadat we nog wat gerelaxt hadden op het strand en bij de strandtent zijn we naar Accra mall gegaan om daar te gaan eten. Onderweg hadden we echter wat problemen. We hadden namelijk een Uber taxi gebeld, maar deze liet maar steeds op zich wachten. Na meer dan een uur op hem gewacht te hebben, hadden we besloten dat we een gewone taxi zouden nemen.

Toen we eenmaal in de gewone taxi zaten, kwamen we onze Uber tegen. We wilde dus graag weer met hem mee, maar onze taxichauffeur wilde niet stoppen. Uiteindelijk zijn we bij een verkeerslicht snel uitgestapt en hebben hem wat geld gegeven. Maar hij vond het niet genoeg kwam ons achterna. De Uber taxichauffeur heeft ons toen heel erg geholpen en we konden snel bij hem instappen en hij is snel weggegaan. Hij heeft zelfs nog de politie willen bellen als die andere man niet weg ging. We hadden namelijk al veel meer gegeven dan nodig was.

We waren er allemaal wel een beetje van geschrokken, maar toen we eenmaal bij de Accra mall waren was alle schrik al weer vergeten.

Weer hadden we lekker gegeten in de mall. Daarna zijn we moe maar voldaan naar het hotel teruggegaan, waar we allemaal op tijd zijn gaan slapen.

25 juni: Wat duurt wachten lang

Vandaag was het tijd om terug te gaan om Golokwati. We gingen rustig aan ontbijten en op ons gemak onze spullen inpakken. We hadden trouwens weer pannenkoeken als ontbijt, blijft toch een beetje raar, maar smakte prima.

Na het ontbijt hebben we afscheid genomen van Sophie en haar moeder, want zij gaan namelijk naar Mole park. Daarna zijn Laura, Tanne en ik naar het trotro station gegaan. Tenminste dat dachten we, maar we kwamen bij een groot busstation uit. Daar kochten we een kaartje naar Hohoe, want dan kom je langs Golokwati.

Het duurde en duurde maar, we zat er al sinds elf uur. Het was ondertussen drie uur en we waren nog niet weg. Rond vier uur waren we dan eindelijk vertrokken.

Rond 20.00 waren we eindelijk thuis en zijn we meteen gaan slapen.

26 juni: Eerste dag op het lab

Weer een nieuwe week, weer een nieuwe afdeling. Deze keer ga ik naar een afdeling waar je normaal als verpleegkundige niet werkt, namelijk het lab. Hier onderzoeken ze voornamelijk het bloed op ziekte of afwijkingen, maar nemen ze ook bloed af.

Ik hoop dan ook dat ik deze week ruim de kans krijg om bloed af te nemen, want dat mag je wel als verpleegkundige.

Het was vandaag ook het einde van de ramadan, dus een nationale feestdag. Zodra ik op het lab binnen kwam, zeiden ze dit tegen mij. Het zou dan ook niet druk worden vandaag.

Dat was op zich niet zo erg, want ik heb daardoor een goede uitleg gekregen over alle apparaten. Daarna mocht ik ook het bloed mee onderzoeken en heb ik een keer geprobeerd bloed af te nemen. Dit was jammer genoeg niet meteen gelukt, maar het was ondertussen ook donker geworden. Door de regen was het licht namelijk uitgevallen.

Het was een leerzame dag en heb dan ook zin om woensdag weer terug te gaan.

’s Avonds heb ik weer een poging gedaan om film te kijken, ik ben namelijk al 2 keer halverwege in slaap gevallen. Deze keer heb ik hem echter wel af gekeken, maar ben daarna meteen gaan slapen.

27 juni: Paspoort ophalen

Vandaag was het dan eindelijk tijd om mijn paspoort op te gaan halen in Ho. Het voelt toch een beetje gek om zonder paspoort in een ander land te zijn.

Eigenlijk zou ik de paspoorten van degene uit Nijwegen ook op gaan halen, maar die besloten op een hele lullige manier dat het niet meer nodig was. Dus ging ik maar alleen, wat ik trouwens niet zo heel erg vond.

Dus ik rond 8 uur op weg naar Kpando en daarna naar Ho. De reis verliep voorspoedig en was rond 10 uur in Ho. Een tien minuten later was ik al weer klaar en had ik mijn paspoort terug. Dus besloot ik nog maar even naar de supermarkt te gaan. Hier kun je meer halen dan op de markt, maar had eigenlijk niet veel nodig. Ook daar was ik dus zo weer klaar. Toen terug naar het trotro station.

Daar besloot ik om nog terug naar Kpando te gaan, zodat ik nog kon kijken voor bruinbrood. Dit hadden ze gelukkig en daarna ben ik nog naar de houtbewerker geweest. Hier heb ik nog wat kleine dingentjes gehaald en ben daarna naar Golokwati teruggegaan.

Daar heb ik vast wat dingen ingepakt in mijn koffer en mijn paspoort weer goed opgeborgen. Ik denk dat ik nu wel genoeg souvenirtjes heb. Het enige wat ik nog heb liggen zijn 3 stofjes, waarvan ik nog iets van wil laten maken. Ik weet ook al wat, maar wacht even tot mijn shirtjes klaar zijn. Die liggen namelijk nu bij de naaister. Zodra ze af zijn lever ik de andere dingen in.

’s Avonds heb ik niet zo veel meer gedaan. Oow en we hadden trouwens gasten vandaag, Tessa en Percy. Ze blijven maar een dag en zijn vandaag naar de Wli watervallen geweest. Morgen gaan we nog met ze zwemmen als het een beetje weer is en dan zijn ze weer richting Ada.

28 juni: Tanne ziek

Tanne is jammer genoeg al 2 dagen ziek. Dus vandaag had ik gezegd dat ze maar naar het ziekenhuis moest komen, zodat ze konden kijken wat er aan de hand is.

Ik ben ’s ochtends dus alleen richting stage vertrokken en zou Tanne ’s middags zien.

Op stage heb ik vandaag voor het eerst echt bloed kunnen/mogen prikken. Ik vond het in het begin wel spannend, maar het werd goed uitgelegd en ik zat meteen goed. Toen kreeg ik steeds meer vertrouwen en heb ik heel veel bloed mogen afnemen.

’s Middags kwam Tanne. Ik ben daarom een half uurtje eerder gestopt, maar dat vonden ze geen probleem. Eerst moesten Tanne en ik een hele tijd wachten op een folder (soort dossier). Daarna werd ze gewogen en de vitale functies gecheckt. Hierna kreeg ze een malaria test. Deze was gelukkig negatief, maar we wisten nog steeds niet wat ze had.

We werden dan ook doorgestuurd naar de dokter. Wij gingen ineens voor iedereen, waarschijnlijk omdat we wit zijn en in het ziekenhuis werken. We vonden dit best erg, maar konden er niet veel tegen doen.

Nadat Tanne bij de dokter was geweest moest ze bloed laten prikken en ze zei dat ik dat wel mocht doen. Ik vond het wel een beetje spannend, maar heb het wel gedaan.

Natuurlijk lukte het niet meteen de eerste keer. Dus moest ik nog een keer prikken, maar dat lukte gelukkig wel. Voelde me wel een beetje schuldig, vooral omdat ik die dag al heel veel mensen had geprikt, waarbij het wel in een keer lukte.

Maar goed, daarna moest haar bloed onderzocht worden. Ook dit mocht ik doen, samen met Tanne. Het was echt heel interessant. Gelukkig waren alle testen negatief, dus had ze geen malaria of voedselvergiftiging. Wel waren haar witte bloedcellen iets verhoogd, maar dat kan allerlei oorzaken hebben.

Na alle testen, moesten we weer terug naar de dokter. Dit keer duurde het wel lang en hebben we ook iemand voor laten gaan, want die zat al voor ons daar en moest maar heel even binnen zijn. De dokter vond dit echter wel raar, want toen wij binnenkwamen ging hij vragen waarom we de vrouw voor lieten gaan. Toen we uitlegde dat ze eerst was, snapte hij het wel een beetje, Maar volgens mij vond hij nog steeds dat we gewoon hadden moeten gaan.

Maar goed, Tanne kreeg wat antibiotica voorgeschreven en toen konden we naar de apotheek en gaan betalen. Tanne moest 1 cedi afrekenen voor alle onderzoeken, dat is dus helemaal niks. Terwijl de mensen hier super veel moeten betalen.

Terug thuis hebben we een Hollandse maaltijd gemaakt. We hadden namelijk aardappelpuree, erwtjes en worst. Was best lekker voor een keer, maar het Ghanese eten is ook erg lekker.

De rest van de avond hebben we niet veel meer gedaan en zijn we vroeg gaan slapen.

29 juni: Tijd voor ballonnen

Vandaag weer in mijn eentje richting stage, want Tanne bleef nog een dagje thuis om uit te zieken. Ze voelde zich namelijk gisterenavond al weer een beetje beter.

Op stage heb ik nog een extra rondleiding gekregen door het tbc-lab en het hivlab. Deze bevinden zich op een andere plek in het ziekenhuis. Bij beide kreeg ik een hoop uitleg over wat ze precies deden en hoe het allemaal in zijn werk ging. Soms was het wel een beetje lastig te begrijpen, want sommige termen ken ik niet in het Engels. Maar voor het grootste deel heb ik het begrepen en ze waren ook niet te beroerd om het op een andere manier uit te leggen.

Nadat ik de rondleiding had gehad, ging ik weer terug naar het grote lab. Daar heb ik nog bij heel veel mensen bloed kunnen prikken. Ik deed alleen de kinderen niet, omdat ik het niet aan hun kon uitleggen en ze snel bang zijn.

Maar daar had ik iets op gevonden. We hadden namelijk nog heel veel ballonnen liggen die we vanuit Nederland hadden meegenomen. Ik heb ze dan ook aan een collega gegeven, met daarbij de uitleg dat ze die aan de kinderen mogen geven die bloed hebben laten prikken.

Ze vonden het een heel leuk idee en mijn collega was super enthousiast. Telkens als er een kindje binnenkwam, kwam hij mij roepen zodat ik de ballon mocht geven.

Aan het eind van mijn dienst heb ik de zak met ballonnen dan ook daar gelaten, zodat hij nog veel meer kinderen blij kon maken met een ballon.

’s Avonds waren Tanne en ik alleen thuis, want Laura had nog een afscheid van haar stage. We hebben dan ook niet zo veel gedaan en zijn op tijd gaan slapen.  

30 juni: Laatste dag op het lab

Die was al weer de laatste dag op het laboratorium. Wel een beetje jammer, want ik vond het erg leuk om te doen en kon goed opschieten met de collega’s. Ze hebben me heel veel geleerd en hebben mij veel vertrouwen gegeven in het bloedprikken. Vandaag was het zelfs zo dat ik elke keer als er iemand binnenkwam geroepen werd om bloed af te nemen.

Ook hebben ze me verschillende onderzoeken laten uitvoeren en telkens uitgelegd wat ik wel of niet kon zien.

Na stage zijn we met z’n 3e naar Carlito gegaan. Daar hebben we wat gepoold en hebben we lekker pizza gegeten. Dit was al een beetje ter afscheid van Laura, want die vertrekt zondag richting Accra en vliegt maandag weer naar Nederland.

Morgen houden we echter het afscheid echt, met een laatste avondmaal gekozen door Laura. Ben benieuwd wat het gaat worden.

Maar ’s avonds hebben we het hier nog gezellig gemaakt en ben ik niet al te laat gaan slapen. Uitslapen kan ik hier namelijk nog steeds niet en de rest ging toch film kijken. 

De volgende keer zal het mijn een na laatste blog zijn. Dus je hebt er nog maar 2 tegoed. Ik hoop dat jullie het tot die tijd blijven volgend.

Groetjes Britt