De emergency

Hee,

Deze keer voor een hele stage week. Dan ben ik namelijk weer een beetje bij.

Verder zal het nu wel even duren voor ik weer een blog erop zet, want we gaan 6 dagen lang reizen. Dus dan heb ik geen laptop en kan ik ook niks online zetten. Je kan natuurlijk nog altijd wel appen.

22 mei: Eerste dag op de spoedeisende hulp

Ik was heel erg benieuwd over mijn afdeling van vandaag, want het is namelijk de emergency (spoedeisende hulp). Net als altijd moest ik hier ook om 8 uur beginnen. Ik had mijn spullen net weggelegd toen er een ander blank meisje de afdeling op kwam. Zij kwam ook stage lopen op de emergency deze week. Ik kende haar verder niet, maar ze heet Yanick en komt uit Zeeland. Super chill dus, want ze spreek ook Nederlands, dus kunnen we af en toe sparren over wat we denken en over wat er gebeurt op de afdeling.

Gedurende de dag werd het steeds drukker op de afdeling en konden we met verschillende casussen mee kijken. Ver was de dokter super aardig en we mochten zo veel vragen stellen als we wilden. Hier maakte we dan ook volop gebruik van.

Toch blijven sommige dingen me wel verbazen, zo kreeg een man een epileptische aanval, maar er werd niet echt veel mee gedaan. Of ja hij werd op de grond gelegd en vervolgens door 3 man op de grond gehouden. Ze gingen er gewoon bovenop zitten tot het weer zo goed als over was. Daarna hebben ze hem in een rolstoel gezet en naar een andere afdeling gebracht.

Dit klinkt logisch, maar op de emergency verblijven hier ook mensen. Ze worden dus niet altijd meteen naar een afdeling gestuurd, zoals in Nederland.

Verder verliep de dag in mijn ogen soms erg chaotisch, want er bleven maar mensen in en uit lopen. Ook werd de dokter overal verwacht en heel de tijd op en neer geroepen. Er zat naar mijn mening niet echt een structuur in. Maar aan het eind van mijn dienst waren de meeste mensen wel geholpen. Na mijn dienst heb ik Yanick nog even laten zien waar je kaas (mozzarella) kan kopen. Tanne was vandaag namelijk niet op stage, want ze moest weer eens naar de tandarts en ging daarna met Sophie mee naar de dovenschool.

Terug “thuis” hebben we met z’n 4e Libanees brood gegeten en heb ik ’s avonds nog een film gekeken, maar ben ook een beetje op tijd gaan slapen, want van alle indrukken wordt je soms best moe.

23 mei: Wat te doen?

Vandaag op stage ging ik ervan uit dat het weer druk zou worden, dit was echter niet echt het geval. We begonnen namelijk met de afdeling poetsen. Ze hebben wel poetsvrouwen, maar die zijn alleen voor de vloer en de wc’s. De bedden en nachtkastjes enzovoort moeten door de verpleegkundige schoongemaakt worden.

Aangezien Yanick en ik daar rondliepen kregen wij dus de taak om alles te gaan schoonmaken. Dat gaat ongeveer zo: je vult een schaal met water, bleek en wasmiddel. Stopt er een oude doek in, doet handschoenen aan en begint met poetsen. Zo hebben we dus de hele afdeling gedaan. Water enzovoort hoefde je volgens de verpleegkundige niet te vervangen, dus voor we op de helft waren vonden wij het niet heel nuttig meer. Maar goed we doen het maar gewoon, want ze zijn het hier zo gewend.

Daarna kregen we ook nog de taak om de lakens te wassen, dit gebeurt op dezelfde manier. 

Vervolgens kwam de dokter en hebben we weer met hem rondgelopen en casussen besproken. Verder moest er iemand voor een röntgenfoto naar de röntgenafdeling gebracht worden. Deze vrouw kon echter niet echt goed lopen en was erg zwaar. We hebben haar uiteindelijk met 3 personen naar daar gebracht in een rolstoel en omdat ze daar weer op een tafel moest gaan liggen waren we er de hele tijd met z’n 3e bij.

Toen ze klaar waren hebben we haar weer terug meegenomen, maar de foto’s worden hier pas een dag later beoordeeld. Ze waren namelijk ook nog niet klaar. Ze worden nog ontwikkeld zoals hier vroeger in een donkere kamer.

Ook was me vandaag opgevallen dat zelfs in het ziekenhuis de stroom regelmatig uitvalt. Het was vandaag namelijk 3x. Dan is de stroom er best een tijdje af en moet de generator opgestart worden, maar dit duurt heel lang.

Een geluk is wel dat op onze afdeling veel apparaten niet op stroom werken.

Verder heb ik vandaag een infuus mogen zetten bij een vrouw. Het was wel gelukt, maar de verpleegkundige hier vond dat hij toch niet goed genoeg zat en heeft hem eruit gehaald en ergens anders gedaan. Terwijl ze in eerste instantie wel zei dat ik hem daar moest zetten. Beetje raar, maar goed hoop dat ik het nog vaker mag doen.

Na stage hebben we niet echt veel meer gedaan. We hadden namelijk geen stroom en we moesten eigenlijk ook nog afwassen. Dus dit hebben we uitgesteld tot morgen.

24 mei: Waar is iedereen?

Vandaag kwam ik op stage aan en toen waren er nog een stuk of 15 patiënten op de afdeling. Het werd dus een drukke dag, dacht ik. Dit bleek echter niet zo te zijn. De dokter heeft namelijk 12 mensen naar huis of naar de afdelingen gestuurd. Er waren dus nog maar 3 mensen over.

Een daarvan was en vrouw van 86 jaar. Ze was binnengekomen, omdat ze erg benauwd was en pijn op haar borst had. Ze had dus de vorige dag ook al röntgenfoto’s laten maken. We gingen ze dan vandaag ook beoordelen samen met de arts. Verder mochten we van de arts ook luisteren naar haar longen. We waren er al snel achter dat er veel vocht in haar longen moest zitten. De arts wilde dan ook een drain gaan plaatsen. Yanick en ik wilde dat natuurlijk graag zien en we mochten zelfs meehelpen.

Maar zoals alles in Ghana is het niet hetzelfde als in Nederland, hier wordt er namelijk gewoon een dikke infuusnaald in de rug gestoken. Waarna de vloeistof/het vocht wordt afgedreven via een infuusslag aangesloten op een katheterzak. Verder vonden wij het een goed idee als ze op haar zij zou gaan liggen, want dan lag ze niet op de naald. De dokter was het daar mee eens, dus zei hij tegen de vrouw dat ze op haar zij moest liggen.

Nadat wij de dokter zo goed hadden geholpen heeft hij ons (Yanick en mij) uitgenodigd om met hem iets te gaan drinken vrijdag. Ik wilde eerst met Tanne overleggen dus ik zei dat ik het morgen zou laten weten.

Gedurende de dag kwamen er echter niet echt veel mensen meer naar de emergency aan het eind van mijn dienst hadden we in totaal 6 patiënten.

Na stage zijn we naar huis gegaan. Waar we gegeten hebben en waar een hele berg afwas op ons stond te wachten, aangezien we gisteren niet afgewassen hadden.

Laura en ik hebben dan ook alles na het eten op het gemak afgewassen. We zijn denk ik ongeveer een uur bezig geweest, maar ja dan was wel alles weer schoon.

Na de afwas heb ik niet veel meer gedaan.

25 mei: Nationale feestdag

Sophie en Laura waren vandaag vrij, want het is een nationale feestdag vandaag, namelijk African Union Day.

Toen ik dit wist had ik z’n vermoede dat het vandaag niet druk ging worden. Het tegendeel was echter waar. In het begin was het nog niet zo druk, maar daarna kwamen er wel een heel aantal mensen binnen. Er kwam onder andere een meisje binnen met botbreuken. Tenminste dat is het vermoeden, want de röntgenafdeling was vandaag gesloten. Dus konden er geen foto’s gemaakt worden, dit wordt waarschijnlijk dus morgen.

Ook brachten ze vandaag een man binnen van 90 jaar. Hij was echter al overleden voor hij binnengebracht werd. De dokter heeft er dan ook nog geen 2 minuten naar gekeken, alleen de vitale functies gecheckt en heeft hem toen dood verklaard. Ze doen hier niet aan reanimeren, want dat is tegen de wil van God en verder krijgen verpleegkundige dat ook niet echt in hun opleiding.

De man heeft echter nog een tijdje bij ons op de afdeling gelegen, tussen de andere mensen in. Tot de mannen van het mortuarium hem kwamen ophalen.

We vroegen meteen of we ook mee mochten, want we hadden al van allerlei verhalen over het mortuarium gehoord. Zo liggen hier mensen soms wel 3 jaar of langer in het mortuarium.

De verpleegkundige vonden het echter heel raar dat wij (Yanick en ik) naar het mortuarium mee wilden, maar ze vonden het wel goed.

Het was inderdaad net zoals we in de verhalen hadden gehoord. Ik vond het veel lijken op foto’s die je soms ziet uit de tweede wereldoorlog van de barakken met doden mensen.

Ze worden hier namelijk net zo opgestapeld en gelabeld met een stuk leukoplast.

De dode man gingen ze echter vandaag niet wassen, want ook het mortuarium was eigenlijk gesloten. Dus ging de man zo de vriezer in, of ja hij werd gewoon op de grond gegooid en naar de vriezer gesleept waar hij op de grond ligt.

Tot zo ver het avontuur van het mortuarium. Op de afdeling heb ik verder een beetje met een kindje van 8 maanden gespeeld. Het is het dochtertje van een collega. Het kindje was mee omdat alles crèches gesloten waren. Ook haar 2 andere kinderen waren mee, maar die liepen heel de dag in en uit.

Dat was wel beetje mijn dag op stage.

Na stage zouden we eigenlijk gaan zwemmen, maar Sophie en Laura waren al eerder gegaan en zeiden dat het echt te druk was. Dus besloten we om naar Carlito te gaan.

Daar heb ik weer pizza gegeten, net als garlic bread en ze hadden deze keer zelfs softijs.

Terug “thuis” heb ik nog even mijn ondergoed gewassen en dit getypt. Daarna ben ik lekker gaan slapen, want ik was nogal moe van vandaag.

26 mei: Laatste dagje voor de vakantie

Vandaag is het laatste dagje stage voor we (Tanne en ik, samen met de andere 8 verpleegkundige) een weekje vakantie hebben. Daarmee is ook de laatste dag van deze reeks emergency afgelopen. Ik ga echter de laatste week nog een keer terug naar de emergency ward.

Op stage zelf heb ik niet zo veel gedaan vandaag. Het was niet echt heel erg druk, denk dat er ongeveer 5 patiënten langs zijn gekomen. Van die 5 was er weer een die al overleden was voor hij bij ons binnen kwam. Deze keer heb ik mee geholpen om te kijken of hij dood was. Maar het was vrij duidelijk, want hij ademde al niet meer en had geen pols.

Dan zou je denken misschien kun je hem nog reanimeren, maar zoals eerder gezegd doen ze dat niet.

Na werktijd zouden we (Yanick en ik) iets gaan drinken met de dokter. We konden hem echter nergens meer vinden. Dus besloten Yanick en ik samen maar wat te gaan drinken en eten. We kwamen weer bij Carlito’s uit. Deze keer heb ik een wrap met tonijn op, met daarbij een beetje frietjes en een salade. Het was nog super gezellig.

Dit was ook de laatste keer dat ik Yanick ga zien, want zij loopt nog maar één week stage en gaat vervolgens nog 2 weken reizen met haar moeder. Daarna gaat ze terug naar Nederland.

’s Avonds heb mijn spullen nog ingepakt en de blog afgemaakt, want we gaan morgenvroeg om 5 uur vertrekken met de trotro richting Mole National park.

De volgende blog gaat dus ook wat langer duren zoals gezegd in het begin.

Tot over een week!